01.06.2015; www.tert.am

ՀՀ քաղաքաշինության նախարար Նարեկ Սարգսյան.

Որքան ինձ հիշում եմ՝ նկարչության մեջ եմ եղել…
Առաջին անգամ ինձ հիշում եմ նկարելիս՝ չորս տարեկան հասակում: Ձմեռ էր: Ջերմուկի մեր տունն եմ հիշում և վառարանը , որի շուրջ հավաքվում էինք: Այդպիսի  ձմեռային  մի օր հայրս եկել էր տուն, հոգնած վիճակում  ընթրել և քնել,  ու  բանջարեղենի մի հատված մնացել էր բերանից կախված:  Ինձ շատ հետաքրքիր էր  այդ պահը և որոշեցի նկարել՝ հաջորդ օրն իրեն ապացուցելու համար, որ քնած վիճակում այդպես է եղել:

Լավ հիշում եմ՝ վերցրեցի թվաբանության վանդակավոր տետրակը և նրան նկարեցի… Այդ նկարն  էլ դարձավ լուրջ խթան, որ  սկսեմ  նկարել:

Որքան  ինձ հիշում եմ՝ շարունակ նկարչության մեջ եմ եղել՝ Ջերմուկի ձորերում, հարակից գյուղերում… Երբեք չեմ կասկածել, թե նկարիչ պիտի դառնամ: Երբ արդեն ավարտում էի դպրոցը և հաստատ որոշում ունեի, թե պիտի ընդունվեմ Գեղարվեստաթատերականի գեղանկարչության բաժինը, հայրս ինձ հրավիրեց զրույցի: Նա միշտ վարչական պատասխանատու պաշտոններ է զբաղեցրել ներկայիս Վայոց ձորի մարզում. խորհրդային նոմենկլատուրայի տիպիկ ներկայացուցիչ էր:

Երբ հայրս ինձ հարցրեց, արդյոք հաստատ է որոշումս,  ես շատ  վստահ պատասխանեցի, թե՝ այո՛, նկարիչ եմ ուզում դառնալ: Նա թե՝ «այսինքն՝ մաշված ջինսեր հագա՞ծ պիտի ման գաս» և… խորհուրդ տվեց ինձ գոնե գնալ ճարտարապետական:

Հայրական դիկտատը, թերևս,  իր  դերը խաղաց, ես դիմեցի և  ընդունվեցի պոլիտեխնիկի ճարտարապետականը:  Բայց հիշում եմ՝ ընդունվելուց մեկ շաբաթ անց, երբ սկսեցինք առաջին գործերն անել, հիշում եմ՝ չինական տուշով, բարակ գրիչով արտանկարում էի Երերույքի  4-րդ դարի եռանավ բազիլիկ տաճարի ֆասադները, ես հայրիկիս հրավիրեցի հանդիպման: Պոլիտեխնիկի դիմացի այգում հանդիպեցինք և ես նրան ասացի՝ «պապ,  շատ շնորհակալ եմ քեզանից»…